| dc.description.abstract | Współcześnie uwidacznia się legitymizacyjna bariera rozwoju demokracji, co może być postrzegane jako jej kryzys. Chodzi tu o brak mechanizmów artykulacji uprawomocnienia, adekwatnych do nowych form podmiotowości. Istniejąca sytuacja może okazać się funkcjonalna, jeśli na zdiagnozowaną dolegliwość odnajdzie się właściwe panaceum, czemu towarzyszyć będzie komunikat o potrzebie efektywnych innowacji w obrębie dotychczasowego ładu. Z tego względu analiza politologiczna służyć winna odnajdywaniu nowych form polityki, mobilizujących zasoby do wyjścia z kryzysu. Jedną z nich może być zauważenie zjawiska wielości, jako podmiotu permanentnie się wytwarzającego i konstruującego polityczną treść i formę. Nowoczesna analiza demokracji winna koncentrować się na procesie samoregulacji rozproszonych ośrodków produkcji i konsumpcji, odrzucając perspektywę demokracji, jako aktu konstytucji suwerennej zbiorowości, gdzie to, co jednostkowe, podporządkowane jest temu, co uniwersalne. W czasach, w których powrót do tożsamości esencjonalnych wydaje się wielce wątpliwy, wspomniana perspektywa staje się metodologicznym imperatywem. | en_US |
