Wpływ powstania Zbiornika Koronowskiego na hydrografię obszarów przyległych

Abstract

Zbiornik Koronowski powstał w latach 60-tych XX wieku w wyniku przegrodzenia biegu rzeki Brdy w jej 49 kilometrze. Wpłynęło to znacząco na sieć hydrograficzną obszarów przyległych. Można je podzielić na dwie grupy: zmiany sieci wód powierzchniowych oraz zmiany położenia zwierciadła i kierunku spływu wód gruntowych. Do pierwszej zaliczyć można powstanie samego zbiornika w dnie doliny Brdy o łącznej powierzchni około 1600 ha. W jego skład, poza nowopowstałym kanałem lateralnym o powierzchni około 191 ha, weszło również szereg podpiętrzonych istniejących jezior (Strzemno i Turzynek oraz Czarne, Moczar, Białe – podpiętrzone w odcinku kanału lateralnego). Ostatnią zmianą w sieci wód powierzchniowych było podpiętrzenie odcinków ujściowych dopływów doprowadzających wody do zbiornika. Do drugiej grupy zaliczyć można powstanie ponad 200 bezodpływowych oczek wodnych w odległości do 4 km od brzegu zbiornika. Istnieją również zmiany sieci hydrograficznej, które reprezentują obie grupy. Obieg wody na obszarze tzw. „pętli koronowskiej” spowodował skierowanie głównego odpływu wód ze zbiornika kanałem lateralnym, co spowodowało m.in. zamulanie koryta „Martwej” Brdy. Wyższe ułożenie kanału skutkuje ponadto intensyfikacją przesiąków wód gruntowych w kierunku niżej ułożonej doliny „Martwej” Brdy. Zmiany sieci hydrograficznej objęły swoim zasięgiem około 13 tys. ha, co ukazuje duży wpływ zabudowy hydrotechnicznej na środowisko przyrodnicze.