Z krótkich dziejów klasztoru franciszkanów obserwantów w Głubczycach

Abstract

W średniowieczu Głubczyce były jedną z kilku dzielnic książąt z opawskich, wywodzących się z bocznej linii Przemyślidów. Ostatnim z tej dynastii, który panował w Głubczycach, był książę Jan Pobożny (zm. ok. 1485). W 1448 r., wkrótce po objęciu władzy, ufundował i uposażył on w swojej stolicy klasztor franciszkanów obserwantów. Kościół franciszkański stał się też jego nekropolią. Głubczyce były jednym z najwcześniejszych domów obserwanckich na Śląsku. Pierwszy konwent składał się z zakonników przybyłych ze zniszczonego najazdem husyckim Koźla. Klasztor przetrwał tylko do 1543 r., kiedy to luterański właściciel Głubczyc – margrabia Jerzy Hohenzollern-Ansbach – nakazał wygnać zakonników z miasta. Integralną częścią artykułu jest edycja oryginalnego dokumentu fundacyjnego klasztoru franciszkanów obserwantów w Głubczycach, którego treść znana była w historiografii tylko z nowożytnych streszczeń.