Mora projekcyjna współczesnym narzędziem diagnostycznym postawy ciała

Abstract

Orzekanie o postawie powinno opierać się na ścisłych kryteriach znamiennych dla danej metody. Każda metoda obarczona jest błędem, wynikającym z czasowej i jednoznacznej wartości osobniczej. W trakcie pomiaru wartości cechy należy wziąć pod uwagę i taką możliwość, że ocena będzie odbiegała od jej wartości w drugim pomiarze. Przy założeniu trafności i rzetelności metody diagnozującej postawę, różnice wynikać mogą z błędów i różnej dokładności pomiarów, braku standaryzacji warunków i postawy badanego, permanentnie adoptującej się do stresorów środowiska zewnętrznego i wewnętrznego organizmu. Przypadający na koniec XX wieku dynamiczny postęp w naukach technicznych umożliwił wykorzystanie elektroniki do pomiaru krzywizn kręgosłupa. Po rozwiązaniu wielu problemów natury technicznej i metodologicznej ocenę postawy ciała oparto między innymi na odkrytym w 1935 roku zjawisku mory projekcyjnej. W artykule dokonano przeglądu walorów i niedoskonałości tej metody, zestawiono również na rycinach zakresy normatywne opracowane przez Iwanowskiego, Łubkowską, Mrozkowiaka, Nowotnego, Wolańskiego, Zeyland- -Malawkę i Żołyńskiego, a także określono wielkości kąta kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej, odpowiadające typom postawy ciała wg Wolańskiego.