Proces kształtowania zagospodarowania turystycznego obszarów peryferyjnych dla potrzeb turystyki wypoczynkowej. Studium przypadku Krajny (Polska)

Abstract

Krajna to najsłabiej rozpoznawalny w świadomości Polaków oraz najmniej opisany w literaturze geograficznej i turystycznej historyczno-geograficzny region Polski Północnej (ryc. 1). Zgodnie z teorią W. Christallera [1955, 1964], stanowi on przykład regionu peryferyjnego, który dzięki swojej lokalizacji (z dala od dużych miast i wynikającemu z jego położenia potencjałowi turystycznemu) stanowi współczesny obszar podaży turystycznej. Jednocześnie, ze względu na wykształcenie się na jego obszarze zjawiska ruchu turystycznego, staje się rdzeniem przestrzeni turystycznej [Liszewski 2005; Włodarczyk 2009]. Niniejszy artykuł jest pokłosiem fragmentu rozprawy doktorskiej pt. „Przestrzeń turystyczna Krajny”. Autorka wykorzystując przykład peryferyjnego położenia historycznej Krajny (Polska) prześledziła proces kształtowania się zagospodarowania turystycznego dla potrzeb rozwoju turystyki w regionie. Ma on bowiem znaczenie przy powstawaniu miejsc – centrów (tzw. „jąder”) recepcji turystyki, w tym m.in. tych o charakterze wypoczynkowym. Dodatkowo, analizując przebieg cyklu życia (ewolucji) rozwoju regionu badawczego (TALC) wg modelu R.W. Butlera [1980] zasugerowała kryteria do wydzielenia takich centrów recepcji turystyki. Jednocześnie, zaproponowała do dyskusji, przykład typologii jednostek przestrzennych na poziomie gmin (legitymujących się różnym poziomem rozwinięcia na ich obszarze zagospodarowania turystycznego) wg trzech kryteriów: (1) czasu powstania, (2) lokalizacji i (3) rodzaju zagospodarowania turystycznego.