Stres pourazowy i przywiązanie u kobiet osadzonych - rola czynników zagrażających i chroniących

Abstract

Wprowadzenie. Celem badań było zbadanie związków między niekorzystnymi doświadczeniami dzieciństwa i objawami stresu pourazowego a wymiarami przywiązania w kontekście czynników chroniących, jakimi są koherencją i prężnością u kobiet inkarcerowanych. Metoda. Narzędzia badawcze: Skala Dysfunkcjonalności Rodziny Pochodzenia (SDRP) Gąsiora, Inwentarz Symptomów Traumatycznych (TSI-2) Briere’a w tłumaczeniu Gąsiora, Skala Przywiązania Dorosłych (AAS) Collins i Reada w adaptacji Lubiewskiej, Kwestionariusz Orientacji Życiowej (SOC-29) Antonovsky’ego oraz Kwestionariusz Oceny Prężności (KOP-26) Gąsiora, Chodkiewicza i Cechowskiego. Badana grupa liczyła 76 kobiet inkarcerowanych, średnia wieku 38 lat. Do opracowania statystycznego zastosowano analizę wariancji i modelowanie równań strukturalnych metodą PLS-PM. Wyniki. Niefunkcjonalne praktyki rodzicielskie i negatywny obraz rodziców są istotnie powiązane z objawami stresu pourazowego. Stres pourazowy powiązany jest z wymiarami przywiązania, przy czym siła jego związku jest dwukrotnie większa w przypadku niepokoju przywiązaniowego niż unikania. Zarówno poczucie koherencji, jak i prężność jako czynniki chroniące są negatywnie powiązane z pozabezpiecznymi wymiarami przywiązania. Wnioski. Czynniki zagrażające rozwojowi związane z niekorzystnymi doświadczeniami dzieciństwa i traumatyzującym funkcjonowaniem rodziców istotnie powiązane są ze stresem pourazowym i pozabezpiecznymi wymiarami przywiązania u kobiet inkarcerowanych.