Synku mój Jedyny! - zbutwiały papier i żywe słowa, czyli uczucia zapisane w listach z katyńskich grobów

Abstract

Wiosną 1940 roku, na rozkaz władz ZSRR, rozstrzelano co najmniej 21 768 obywateli Polski, w tym ponad 10 000 oficerów armii i policji wziętych do niewoli w 1939 roku przez Armię Czerwoną. Podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez Niemców w Lesie Katyńskim w 1943 roku, wśród szczątków ofiar odnaleziono dzienniki polskich oficerów pisane przez nich podczas pobytu w obozie w Kozielsku oraz listy wysyłane przez ich rodziny lub osoby, które nie zdążyły dotrzeć na czas. Notatki zawierają informacje o pobycie w obozie oraz refleksje autorów, ich marzenia, lęki (zwłaszcza o rodzinę), opisy uczuć, a także upokorzeń i tęsknot, których doświadczyli. Wyraziście nacechowane formy językowe zawierają informacje nie tylko konotowane przez pola semantyczne, używane leksemy, ale także rozbudowane, związane z oceną emocjonalną (np. w stosowanych zdrobnieniach, pieszczotach, epitetach, apostrofach) i oddające głębię uczuć piszącego, które wciąż żyją w słowach, mimo że papier, na którym zostały napisane, zniszczył się dawno temu.