Dialog i krytyka jako niezbędne warunki współpracy i rozwoju teorii i praktyki pedagogicznej

Abstract

Pedagogikę postrzegam jako naukę teoretycznie i praktycznie zorientowaną, jako formację intelektualną, którą tworzą zarówno teoretycy, jak i praktycy. Jeśli zgodzić się z tym założeniem, to należy także przyjąć, iż powinnością teoretyków i praktyków jest dbanie o rozwój tej dyscypliny naukowej. Ów rozwój możliwy jest, moim zdaniem, jedynie dzięki współpracy pomiędzy teoretykami a praktykami, którego niezbędnymi warunkami (pewnie obok wielu innych) są dialog i krytyka. Dialog traktowany być musi jako rozmowa, której zadaniem nie jest przekonywanie kogokolwiek do swoich racji, a raczej umożliwienie wzajemnej wymiany poglądów. By jednak uchronić się przed szkodliwymi, pseudonaukowymi poglądami chcącymi „zawładnąć” myślą pedagogiczną, uzupełnieniem tak rozumianego dialogu musi stać się poprawnie realizowana krytyka. Poprawność krytyki polega na dokładnej, merytorycznej analizie poglądów czy działań, przed ich ewentualnym przyjęciem bądź odrzuceniem. Te dwa warunki stanowią, według mnie, niezbędne elementy rozwoju i współpracy teorii i praktyki pedagogicznej, a przez to rozwoju całej dyscypliny naukowej.