Aktywność edukacyjna seniorów w perspektywie pomyślnego starzenia się

Abstract

Problematyka pomyślnego starzenia się jest bardzo istotna w obszarze niezależnego i samodzielnego funkcjonowania osób starszych w społeczeństwie. Wiąże się ona bowiem z problematyką dobrego przystosowania do starości, w którym dominują aspekty promujące autonomię i niezależność tej grupy wiekowej. W wielu przypadkach jest to związane z aktywizacją seniorów, która ma ogromne znaczenie w ich życiu. Spośród wielu form aktywności aktywność edukacyjna najsilniej stymuluje uruchamianie zdolności adaptacyjnych, a także wpływa na jakość życia w okresie starzenia się jednostki. Fundamentalny cel edukacji seniorów to umożliwianie optymalnego starzenia się, opartego głównie na możliwie maksymalnie samodzielnym i niezależnym funkcjonowaniu, a także na podejmowaniu aktywnych form uczestnictwa w życiu społecznym. Podejmowanie aktywności edukacyjnej przez osoby starsze, choć nie stanowi idealnego i optymalnego rozwiązania w obszarze problematyki pomyślnego starzenia się, to jest jednak stosunkowo atrakcyjną propozycją w aspekcie jakości życia w starości, zwłaszcza dla osób pragnących kontynuować aktywność edukacyjną lub podejmować ją jako nowy obszar aktywności. Potrzeby osób starszych bowiem są różnorodne i nie zawsze wpisują się w teorię aktywności. Warto więc dokonać poszerzonej refleksji nad rodzajem i zakresem działań w zakresie uaktywniania seniorów, z jednoczesnym poszanowaniem decyzji osób świadomie i dobrowolnie wybierających wycofanie społeczne, aby w konsekwencji nie prowadziło to do ich wykluczenia.